անտանելի օր էր․․․ ու ամեն ինչի հիմքում ճիշտ հաղորդակցության պակասն ա։
նախ բոլորը արձակուրդ են գնացել։ իհարկե, կարող էին արձակուդի օրերը որոշելիս հաշվի առնել մյուսներին, քննարկել և այլն․․․բայց արդյուքնում հինգ աշխատողներից մնացել ենք երկուսով ու զանգերն ու չաթերը չափազանց շատ էին, որ նյարդերը տեղի չտար ու չվիճեի գերմանիայի գործընկերներիս հետ, որ առանց էդ էլ դժվար օրը իրենց ինքնահաստատվելու խնդրով ավելի դժվարացնում էին։
դրանից զատ մուննաթեցի (կեցցեմ ես) ստեղի օֆիսի ժողովրդի վրա, որ բարձր մյուզիք էին միացրել էն JBL-ով, որ իմ ձեռքի տակ չի ու ես ամեն պահ չեմ կարող երաժշտության ձայնն անջատել զանգին պատասխանելու համար։ դե երկու անգամ խնդրել էի դրանով երգ չմիացնել․․․
հետո Գևորգը․․․Գևորգի հետ անգլերեն խոսակցականի վրա ենք աշխատում։ իսկ նա ինտրովերտա, խոսել չի սիրում։ զգում ե՞ք հեգնանքը։ հոգնած ու նյարդային պարապող ու չխոսկան Գևորգ, որ ամեն հարցիդ հա ու չէ մենակ կասի։ հրաշալի էր, ինչ խոսք․․․
էս պահին ամեն ինչից շատ աշխարհում լռություն եմ ուզում ու պաղպաղակ։ չէ, մենակ լռություն․․․
հիմա վերև եմ նայում, բոլորը հիմար խնդիրներ են, դրանց վրա ուշադրություն դարձնելն ու տրամադրություն գցելն էլ ավելի մեծ հիմարությունա։ ընդամենը պետք էր խոսել, ամենասկզբից՝ արձակուրդի օրերը որոշելիս, երաժշտություն միացնելիս, Գևորգի հետ պարապմունքի ժամանակ ու վերջ։
երևի մյուս անգամ ավելի շատ կխոսենք, երևի ամեն օրվա հետ, ամեն դժվարության ու խնդրի հետ մի օր կդառնանք անթերի կամ էլ կմեռնենք․․․․
հոգ տար քո մասին